ارزیابی ظرفیت آموزشی مدیران شهری با روش معادلات ساختاری (مطالعۀ موردی: مدیران سطح میانی شهرداری زنجان)

در دهة گذشته، به‌دنبال ظهور فناوری‌های نوین، تحولات بازار و رویکردهای جدید مدیریتی، سازمان‌ها با تغییرات عمده‌ای مانند دانش‌محور شدن روبه‌رو شدند. این امر بر اهداف و فرایندهای کاری آن‌ها تأثیر گذاشته و آن‌ها را متحول کرده است. مدیریت شهری نیز از این قاعده مستثنا نیست و ناگزیر به پذیرش تحول سازمانی در مدیران خود است. پژوهش توصیفی-تبیینی حاضر با ماهیت کاربردی-کمی، با هدف ارزیابی ظرفیت آموزشی مدیریت شهری، به ارزیابی نیاز آموزشی مدیران شهرداری شهر زنجان اولویت داده است. روش گردآوری داده‌ها به‌صورت کتابخانه‌ای و میدانی با تکیه ‌بر ابزار پرسشنامه بوده است. حجم نمونه با توجه به جامعة 200 نفری مدیران سطح میانی شهرداری زنجان براساس جدول مورگان 127 نفر به‌دست آمد و متغیرهای ظرفیت نیاز توسعه‌ای، نیاز مکمل و نیاز حل مسئله به‌صورت تصادفی در شهرداری زنجان سنجیده شد. داده‌های گردآوری‌شده در نرم‌افزار SPSS اجرا شد و سپس تحلیل نحوه و چگونگی ارتباط متغیرهای تأثیرگذار بر ظرفیت آموزشی مدیران به‌کمک مدل معادلات ساختاری (روش تحلیل مسیر) صورت گرفت. براساس نتایج، ظرفیت آموزشی مدیران با متغیرهای ظرفیت نیاز توسعه‌ای، نیاز مکمل و نیاز حل مسئله با ضریب تأثیر بالای 88/0 و t-value بالاتر از سطح اطمینان 96/1 ارتباط معنی‌داری با جهت مثبت دارد و متغیرها نیز با یکدیگر در ارتباط معنادار هستند. از سوی دیگر، نماگرهای سنجش متغیرهای نیاز توسعه‌ای و نیاز مکمل پایین‌تر از نیاز حل مسئله است و نماگرهای ساختاری پیش‌بینی‌کننده، مانند داشتن برنامة راهبردی، خلاقیت، برنامة واحد کار و حفظ و پرورش نیرو پایین‌تر از حد استاندارد تعریف‌شده هستند.